Spijkerbroeken

Stel je voor..

Het grootste gedeelte van je leven letterlijk elke dag dagdromen over maar 1 ding. Bekend worden, erkenning krijgen voor je talenten, veren in je reet voor je 'kunnen'. Iedereen heeft er wel eens over gedroomd. Op televisie komen, aandacht krijgen, leuk gevonden worden en vrouwen aan je voeten. Turn the spotlights in my direction, thank you.

Hoe zou het dan zijn als op een dag 's wereld grootste platenlabel en het grootste management team van Nederland tegen je zouden zeggen: "Wij willen jou hebben, in jou zien wij toekomst".
Dat zou fantastisch zijn. Ik word Rockster!

Heerlijk toch? Of toch niet? Is het niet een ongelooflijk geromantiseerde wereld? Een wereld, vol van drugs, hielenlikkerij, sex, wantrouwen en onzekerheid?
Geen idee. Maar kan het me voorstellen.

Vreselijk lijkt het me wel, als je bij de eerste show een vrouw tegenkomt en maanden en de nodige smsjes, geflirt, het "zijn we nu vriendje/vriendinnetje?" en ruzies later erachter komt dat je eigenlijk een heel deel gemist hebt in je leven. Dat op 1 avond dus eigenlijk de rest van je leven begint.
Dat er eigenlijk zoveel meer is dan ambitie, carriere, geld en oppervlakkigheid. En dit velen malen belangrijker voor je word dan dat andere deel van 'de rest van je leven'.

Nou is het feit dat je daarachter zou komen niet eens zo'n ramp. Heerlijk is het, de liefde. Het gevoel dat iemand gevoel heeft voor je. Het gevoel van veiligheid geeft een veilig gevoel.
Nee, wat een ramp is, of beter gezegd catastrofaal, is wanneer je erachter komt dat al die jaren van geknok en geloof in een, voor jezelf, 'hoger doel' voor niets zijn geweest.
Wanneer je erachter komt dat je bent gevallen voor de aandacht van anderen, prooi bent geworden van het stereotype beeld van 'rocksterren', uit verveling stomme dingen doet terwijl thuis de warmte en genegenheid langzaam veranderd in een hoopje wantrouwen en frustratie. En het erge dus is, volkomen terrecht.

Jezelf een goed persoon vinden, en de liefde voor je geliefde echt tot in elke uithoek van het menselijk zenuwstelsel kunnen voelen. Langzaam veranderen, Geld, Roem en Erkenning maken plaats voor Liefde, Warmte en Genegenheid. Er over uit zijn dat je alles zou doen om bij je geliefde te blijven. Zo serieus zelfs, dat op een gegevene moment het besluit komt je carriere/levensstijl te willen veranderen om bij die ene persoon te kunnen blijven.

Tot op een dag een paar fans, nog zo'n interressant fenomeen, besluiten contact op te nemen met vrouwlief, waarna er een hel losbreekt wat zich uiteraard vertaald in een vurige conversatie, en niet 1, vol van woorden als 'ontrouw', 'hoe-kon-je', 'aan-mij-niet-genoeg' en 'klootzak'. Hoe stom zou het zijn dat je daar staat als persoon.
Eigenlijk tussen 2 vuren in. Aan de ene kant je carriere/je kindje waar je jaren van gedroomd hebt en aan de andere kant de Liefde, ware Liefde.

Na veel verbaal geduw en getrek stopt de relatie dan.


Daar sta je dan, de artiest, de levensgenieter, de stoere man, de bijna bekende Nederlander, maar wel mooi alleen.

Tja, moet lastig zijn.. je geloof in dat 'hogere doel' verliezen door de realiteit onder ogen te zien. Hetgeen vinden wat echt belangrijk is, dit mede dankzij het 'hogere doel' verliezen. En erachter komen dat het eigenlijk allemaal je eigen schuld is.

Had je maar een vak geleerd denk je dan, maarja.. had je 'haar' dan wel ontmoet? Hetgeen wat je bij elkaar bracht is dan schijnbaar ook hetgeen wat jullie uit elkaar dreef..

Nee, laat mij maar spijkerbroeken verkopen.